Romanın asıl ismi “Başkan Babamızın Sonbaharı”. Yeni nesiller ne yazık ki pek tanımıyor Gabriel Garcia Marquez’i.
Belki ikonik yapıtı “Kırmızı Pazartesi” ile hatırlanabilecek bir isim. Ya da “Yüzyıllık Yalnızlık” ile..
Ama Lider Babamızın Sonbaharı, Dünya edebiyatının harika kalemlerinden Gabriel Garcia Marquez’in en etkileyici romanı.
Adı lazım değil, bir Latin Amerika ülkesinin “kendi zorbalığının kapanına kısılıp kalmış diktatörünün” hikayesi.
Ölmek üzere. Ancak ölemiyor. Yaşama pençelerini geçirmiş, ömrünü (ve iktidarını) uzatabilmek için cinayetler işliyor.
İşkence buyruğu veren.. Gençleri hiç düşünmeden mevte gönderen.. Öte yandan ilah korkusu ile karabasanlar gören bir diktatör.
İlk okuduğumda o diktatör, faşist Franco ile cisimlenmişti benim gözümde.
Sonra daha pek çok isim eklendi listeye.. Mesela Pinochet.. Türkiye’den de doğal olarak Cihan..
Yazının başlığı bu yüzden “çoğul”.
*. *. *
Roman, Biden – Trump düellosunu izler ve sonrasında ABD medyasındaki yankılarını okurken aklıma geldi.
“Ne ilgisi var” diyeceksiniz.
Öyle ya! ABD liderleri ile romandaki karakter bir tutulabilir mi!
Bence tutulabilir. Hatta Marquez’in diktatörünü Biden ve Trump’tan biraz daha “insan” bulduğumu söyleyebilirim. Hiç değilse O karabasanlara gömülüyor.
Ya ABD’nin babaları?
Çok uzağa, geçmişe gitmeyeceğim. Gazze siyaseti bunu söylemek için kâfi. Biden’ın İsrail’e açık takviyesi dünyanın malumu. Lakin Trump’a nazaran bu takviye hiç mi hiç kâfi değil. Hatta “Biden Filistinlilere yakınlık duyuyor”!!
Peki onun önerisi ne?
“İsrail’in Hamas’a karşı daha serbest hareket etmesine izin verilmeli. Bırakalım, başladıkları işi bitirsinler.”
Gazze’de bebekler, çocuklar, gençler ölüyor.
Hangisinin umurunda?
Hangisinin vicdanında küçücük bir titreme belirtisi var?
*. *. *
Gazze’deki vahşeti mi hatırlatmalı..
Ya da 2. Dünya Savaşı’nda soykırım dehşetini yaşayanların artık Filistin topraklarında birebirini uygulamasını mı..
Yoksa, Suriye’de ölen onca gencin, sivilin akabinde “nerede kalmıştık” diye Esad’a çiçek gönderenleri mi..
Dinlerken kanım dondu. Erdoğan motamot şöyle diyordu zira:
“Suriye ile yeniden diplomatik ilişkileri kurmamak için bir sebep yok. Geçmişte nasıl yaptıksa yine yapabiliriz. Suriye’nin iç işlerine karışmak gibi bir niyetimiz yok. Biliyorsunuz ailece görüşmeye varana kadar sayın Esed’le geçmişte nasıl yaptıksa yeniden yapmamamız için bir sebep yok.”
Neresinden başlamalı anlatmaya! Suriye’nin iç işlerine karışmak üzere bir niyetimiz yok muymuş!!!!
Esad’ın kuracağı hükümete, Müslüman Kardeşler örgütü mensubu şu kadar değil de bu kadar isim alınması ısrarı neydi? Anayasalarında neyin ne olacağına “BİZ” karar vermeyecek miydik?
Ya “ailece görüşme” hatırlatması?
Erdoğan, Esad’a katil / terörist / zalim vs dediğini unuttu mu yoksa ahalinin unuttuğunu mu umuyor.
“Biz” yani Erdoğan Türkiyesi Suriye ile savaşta değil miydi? Onu da mı hatırlamıyoruz!
*. *. *
Evet! AKP’lilerin “babası”, Cumhur İttifakı ile çok milliyetçi / islamcı kitlenin “reisi” unutmayı seçiyor.
Oysa milyonlarca hayat etkilendi Suriye savaşında. Gençler öldüler. Sakat kaldılar. Geleceklerini kaybettiler.
Bu hususta, özür falan da beklenmez nasıl olsa lakin, acılar üzerine iki söz de mi edilmez! O acıların “yok sayılmadığını” hissettiren bir jest de mi yapılamaz!
Evlatlar artık de Esad’la kolkola alevlere mi sürülecek?
Bakın yaygın bir benzetmedir: “Savaş yaşlıların karar verdiği, gençlerin öldüğü bir iktidar oyunudur.”
*. *. *
Bu ülkede son 10 küsur yıldır çok dokunaklı şeylere şahit olduk. Hangisini hatırlayıp hatırlatmalı? Kendi adıma IŞİD’in canlı diri yaktığı iki askerimiz asla unutulmamalı mesela.
Tıpkı son düelloda Biden’ın başına geldiği üzere, Erdoğan’ın -kimi vakit canlı yayında- kameraların karşısında donup kaldığını gördük.
Son vakitlerde Bahçeli’nin haline şahit oluyoruz.
ABD’de Biden’ı son seçimde destekleyenler bile artık “mental sağlığı yerinde değil, çekilmeli” diyor. Hatta, Anayasal süreç işletilerek aday belirleme sürecinden evvel kenara alınacağı konuşuluyor.
Trump’ın da aslında ne yalancılığı kalıyor, ne de dolandırıcılığı.
Filistin, Orta Doğu konusunda insanların vefatına zerre reaksiyon göstermeyen Amerikalılar, kendi gelecekleri kelam konusu olunca susmuyor.
Sonbaharı kışa dönmüş liderlere “yatağınıza dönün” diyor.
Ya biz? Erdoğan – Bahçeli ikilisinin iktidarı sürdürebilmek ismine neler yaptığını görüyoruz. Münasebetiyle neler yapabileceklerini de biliyoruz.
*. *. *
Dünü unutuveren.. Yürüyecek dermanı kalmamış.. Seyahatlere tam teşekküllü hastane ile çıkan yaşlılar, hiç değilse gençlerin hayatı üzerinden “politika” yapmasın!
Hele hele 3. Dünya Savaşı hazırlıklarından asla kelam etmesin.
TSK “Hazırız” diyor mesela..
Kimlerin hayatı üzerinden nasıl hazırsınız yahu?
Türkiye daha iktisatta -bırakın savaş- “muharebe” kazanamadı.
O yüzden..
Önce bir zahmet sahneden inin.
Sonra da doooğru yatağınıza.
