Aslında bu kavram: “retro-arabalar” epey meçhuldür.
Bir otomobilin gurur verici “retro” unvanını taşıması için en az 40 yıl evvel üretilmiş olması gerektiğine dair söylenmemiş bir kural var. Lakin bu kural her vakit geçerli değildir. Daha sonra piyasaya sürülen bir model, retro araba olarak da tanımlanabilir lakin bunun için ender bir serinin temsilcisi olması gerekir. Hiç tereddüt etmeden, geçen yüzyılın 70’li yıllarında üretilen arabalar bile retro otomobil kategorisine giriyor ancak orijinal olarak sınırlı sayıda üretilmiş olmak şartıyla, yaklaşık 20-25 bin adedi geçmeyecek şekilde.
Dünyanın en eski arabası hangisidir?
Tarihin ilk otomobilinin hangisi olduğunu söyleyebilmek oldukça zor olsa da genel olarak Karl Benz tarafından üretilen Benz Patent Motorwagen ilk otomobil olarak kabul edilir. Ancak Cugnot’nun “Fardier”sini de birinci araba olarak kabul edenler vardır.
1886’da çıkan Benz Patent Motorwagen içten yanmalı motoru kullanan birinci arabadır.
Her koleksiyonerin hayali, en başından itibaren sayısı birkaç yüz kopyayı aşmayan bir modele rastlamaktır. Dünya otomotiv sanayisi tarihinde, onlarca ünitelik ölçülerde (çoğunlukla çeşitli hükümetlerin emriyle) üretilen modeller de vardır, lakin sadece çok çok güçlü koleksiyoncular bu tıp otomobilleri arıyor
Ayrıca “yeniden yapım” ismi verilen özel bir retro otomobil tipi de vardır. Eski geleneklerin taraftarları, ya çağdaş materyaller ve teknolojiler kullanılarak onarıldıkları ya da mevcut çizimler ve fotoğraflar kullanılarak büsbütün sıfırdan yaratıldıkları için bu çeşit otomobilleri “retro” olarak tanımıyorlar. Muhafazakar koleksiyoncular, sırf çok az modernizasyona tabi tutulmuş yahut bundan büsbütün kaçınılmış hakikaten eski ve az otomobilleri eski model otomobil olarak kabul ediyor.
Ancak son yıllarda “yeniden yapımlar” giderek daha tanınan hale geldi. Retro-orijinaller o kadar az bulunuyor ki, ortalama ve hatta ortalamanın üzerinde geliri olan beşerler için fiyatları astronomik. Bu nedenle birden fazla eski model otomobil tutkunu, tutkularını tatmin etmenin temel mali imkansızlığı nedeniyle sıklıkla hayal kırıklığına uğrar.
Bu nedenle onlar için en kabul edilebilir iki seçenek kalıyor. Birincisi, bir arabayı restore etmek ve tekrar çalışır duruma getirmektir. Bu, klâsik olandan çok daha ucuz olduğu için en tanınan seçenektir – buradaki ana yatırım, harcanan gayret ve vakittir.
İkinci seçenek daha kıymetlidir, lakin ekseriyetle otomobil üretimi konusunda profesyonel anlayışa sahip ve eski model bir arabayı sıfırdan monte edebilen gerçek meraklılar tarafından seçilir. Bu türlü bir kişinin ilgisi yalnızca kıssanın bir kısmına dahil olmak değil, tıpkı vakitte gerçek bir araba dizayncısı ve mühendisi üzere hissetme fırsatından da kaynaklanmaktadır.
Ara katmanda ise milyonlarca dolar harcayacak kadar varlıklı olmayan, fakat bu tıp “eski-yeni” otomobilleri, teknik yeteneği olan, bu işi meslek haline getirmiş bireylerden satın alabilecek kadar maddi imkanı olan koleksiyonerler yer alıyor .
Eski model otomobil fiyatlarına gelince, tüm koleksiyonlarda olduğu üzere burada da her kasa farklı bir değerlendirmeye tabi tutuluyor. Elbette otomobil ne kadar eskiyse ve ne kadar “orijinal” modüle sahipse o kadar kıymetli olacaktır. Lakin her durumda bir dizi faktör kıymetlendirilir – yaş, müdafaa derecesi, bir ulaşım aracı olarak otomobilin çalışma durumu, muhakkak bir modelin popülaritesi, hayatta kalan emsal otomobillerin sayısı, tamirat ve onarım çalışmalarının maliyeti, vb. Birçok vakit gerçek tutku artı girişimcilik yeteneği ve hünerli eller, bu hobiyi milyon dolarlık banka hesabı olmayan beşerler için de erişilebilir hale getirir.
